Zaterdag 5 april is het dan zover: het ONFK. Voor de fanfare een punt waar we met zijn allen naartoe hebben gewerkt. En in de ontwikkeling die we hebben doorgemaakt, merk je dat er allerlei emoties tijdens repetities spelen. Het begon allemaal met onwennigheid; zodra de repetitiepartij op de pupiter stond, was menig reactie; Jeu de wattes? Het verplichte werk leek op het eerste oog gemakkelijk; de eerste repetitie speelden we dit stuk zo ‘eventjes’ door. De dirigent wist wel beter; na een aantal maanden zou inderdaad blijken wat voor een uitdaging het was. Pittige techniek en ritmiek die erg nauw komt. Geen standaard muziekstuk met prachtige melodieën waar je eens flink ‘muziek’ kan maken. Niet raar dus dat de meningen waren verdeeld over Jeu de ‘wattes?’.
Naarmate de weken volgde, begon het bij menigeen te wennen; hier kunnen we misschien wel wat mee. Maar zoals dat bij iedere fanfare gaat, zijn er ook frustraties. Zuchten en steunen. Mopperen, kneuteren maar ook verwarring; ‘Veurige weak zei d’r nog det we het anges moste doon, wat wiltj d’r noe?’. Repetities waarin ook regelmatig werd gegaapt en ‘geappt’ Hè Ben :-), soms tot frustratie van de dirigent.
Maar het waren vooral repetities die in het teken stonden van samen tot het gaatje gaan. Groeien als fanfare. Kippenvel als het wél lukt. Een dirigent die ons stimuleert om het onderste uit de kan te halen. Repetities waarin ook ruimte was voor grapjes en leuke opmerkingen die de sfeer ten goede kwamen. Externe dirigenten die ons weer nét een andere kant van het stuk lieten zien. Langzaam maar zeker ging het van ‘Jeu de wattes?’ naar ‘Jeu de Cuivre’. Vooral de laatste repetities, waarbij de puntjes op de ‘i’ gezet moesten worden, zorgden ervoor dat we op het puntje van de stoel zaten.
Vanavond is de generale repetitie voordat we naar Friesland vertrekken. Nog even die laatste focus en scherpe blik. Middels deze weg wil ik benadrukken dat we met zijn allen trots mogen zijn op hoever we zijn gekomen. De groei die we hebben doorgemaakt, is erg waardevol. En hoewel het voor niet iedereen een even grote uitdaging was, heb ik wel ingezien hoe belangrijk het is om eens in de zoveel tijd deel te nemen aan een dergelijk evenement. We zijn er nog niet, maar ik weet het zeker. Fanfare Concordia Leveroy? Die komen er wel!
Bovenstaand stuk tekst heb ik op vrijdagmiddag 4 april geschreven. Niet wetende wat het ONFK de fanfare zou brengen, maar hoe dan ook ápetrots. En met diezelfde trots kan ik nu zeggen dat fanfare Concordia Leveroy Nederlands Fanfare Kampioen in de 2e divisie is geworden met 88 punten! WAUW, ik ben nog steeds aan het nagenieten van het afgelopen weekend. Ik vertel graag hoe ik dit weekend beleefd heb.
Zaterdag 5 april vertrok om 09:00 uur de bus richting Friesland. Gemengde gevoelens van spanning, enthousiasme en onwetendheid: wat staat ons vanmiddag te wachten en wie zijn onze ‘concurrenten?’. In Drachten repeteerden we nog een klein uur aan Jeu de Cuivre waarop we vervolgens richting ‘De Lawei’ gingen. Om 14:00 uur vond de loting plaats en kregen we te horen dat we als laatste waren. Een aantal leden van de fanfare gingen naar onze eerste concurrent luisteren; grappig hoe verschillend deze fanfare het stuk geïnterpreteerd hadden.
Na nog een kwartier wat laatste passages te hebben doorgespeeld, was het aan ons de beurt. We brachten het stuk niet geheel foutloos, wat ook onmogelijk is, maar wél overtuigend. Het stond als een huis en aan het eind van het stuk sprak het gezicht van Stefan Outjers boekdelen; ‘We did it!’.
Een klein half uurtje later was het tijd voor de uitslag, en deze werd gebracht in volgorde van loting. Klamme handjes en onrustigheid: het waren voor velen de spannendste minuten van de dag! De ontlading was dan ook ontzettend groot toen bleek dat we DIK gewonnen hadden. We dansten en zongen liedjes als: ’T is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag, dat heel Holland Limburgs lult. Dat heel Holland Limburgs lult’. Ik weet zéker dat heel Friesland heeft geweten dat Leivere ‘in the house’ was!
We vertrokken euforisch naar Sneek, waar ieder zijn kamer kreeg toegewezen in StayOkay. Rond een uur of 8 gingen we eten; het beloofde een mooie avond te worden in café ‘De Lachende Koe’, dus een goede bodem was gewenst!
In ‘De Lachende Koe’ hebben we een legendarische avond gehad, waarbij onze huis-DJ Jelmer álles draaide wat we wilden horen. Van het Limburgs volkslied tot aan Rowwen Hèze en Harry en de Gebroëke Zwegelkes; niks was te gek. Je kunt je wel voorstellen dat deze avond tot in de late uurtjes heeft voortgeduurd!
Weer terug in Leveroy de volgende dag werden we opgewacht met een prachtig spandoek. Onder het genot van een lekker stuk Leiverse vlaai werden vele leden weer herenigd met het thuisfront en werd er teruggekeken op een súper weekend.
Ik vond het heel bijzonder om een kampioenschap mee te maken en ben heel erg trots op míjn fanfare! De saamhorigheid, het ‘wij’-gevoel; dat is gewoon ‘kei erg sjiek’ om mee te maken. En Nederlands kampioen worden is natuurlijk de kroon die het weekend voor altijd zal sieren.
Ik wil iedereen bedanken die dit weekend mogelijk hebben gemaakt. Alles was tot in de puntjes verzorgd; het ontbrak werkelijk aan niets. Ik ben heel benieuwd welke paden we nog gaan bewandelen, maar hoop in ieder geval dat ik zoiets nog een keer mag meemaken!
Marieke KlauwersGa terug